SUNDAY OF ST. THOMAS – ТОМИНА НЕДЕЛА
The Divine Liturgy from today will be recorded and posted on following media:
Since it is not live, you will be able to watch it today sometime in the afternoon.
GOSPEL READING: John 20:19–31
19 On the evening of that first day of the week, when the disciples were together, with the doors locked for fear of the Jewish leaders, Jesus came and stood among them and said, “Peace be with you!” 20 After he said this, he showed them his hands and side. The disciples were overjoyed when they saw the Lord.
21 Again Jesus said, “Peace be with you! As the Father has sent me, I am sending you.” 22 And with that he breathed on them and said, “Receive the Holy Spirit. 23 If you forgive anyone’s sins, their sins are forgiven; if you do not forgive them, they are not forgiven.”
24 Now Thomas (also known as Didymus[a]), one of the Twelve, was not with the disciples when Jesus came. 25 So the other disciples told him, “We have seen the Lord!”
But he said to them, “Unless I see the nail marks in his hands and put my finger where the nails were, and put my hand into his side, I will not believe.”
26 A week later his disciples were in the house again, and Thomas was with them. Though the doors were locked, Jesus came and stood among them and said, “Peace be with you!” 27 Then he said to Thomas, “Put your finger here; see my hands. Reach out your hand and put it into my side. Stop doubting and believe.”
28 Thomas said to him, “My Lord and my God!”
29 Then Jesus told him, “Because you have seen me, you have believed; blessed are those who have not seen and yet have believed.”
30 Jesus performed many other signs in the presence of his disciples, which are not recorded in this book. 31 But these are written that you may believe[b] that Jesus is the Messiah, the Son of God, and that by believing you may have life in his name.
***
ЕВАНГЕЛСКО ЧЕТИВО: Јован 20, 19-31 (Зачало 65)
19Во истиот тој ден, а беше недела, кога се стемни, Исусовите ученици се беа собрале зад затворени врати, поради страв од еврејските верски водачи. Тогаш Исус ненадејно се појави, застана на средина и ги успокои со поздрав.
20Потоа им ги покажа рацете и ребрата отстрана. Кога видоа дека тоа е Господ, учениците многу се израдуваа.
21Исус повторно ги успокои, пренесувајќи им Го својот мир, а потоа им рече: „Како што Мене Ме прати небесниот Татко, така сега Јас ве праќам вас.“
22Откако го рече тоа, Тој им вдахна од Својот Дух, велејќи: „Примете Го Светиот Дух!
23Ако на луѓето им ги простите гревовите - ќе им бидат простени, а ако не им ги простите - ќе им останат.“
24Иако Тома (со грчки прекар Дидимус) беше еден од дванаесетте Христови ученици, тој не беше со нив кога Исус им се појави.
25Другите ученици го уверуваа: „Го видовме Господ!“ Но тој им велеше: „Додека на Неговите раце не ги видам лузните од клиновите и не ги ставам прстите во раните од клиновите, а раката под Неговите ребра - нема да поверувам!“
26По осум дена, учениците повторно беа собрани внатре, а овојпат и Тома беше со нив. Иако вратата беше заклучена, Исус дојде, застана насреде и ги успокои со поздрав!
27Потоа му рече на Тома: „Стави ги своите прсти овде и погледни ги Моите раце; испружи ја раката и стави ја на лузната под Моите ребра. И престани да се сомневаш, туку верувај!“
28Тогаш Тома Му се обрати со зборовите: „Ти Си мојот Господ и мојот Бог!“
29А Исус му рече: „Ти поверува затоа што Ме виде; благословени се оние што веруваат, иако не Ме виделе!“
30Исус пред Своите ученици направи уште многу други чуда кои не се запишани во оваа книга.
31А овие се запишани за да поверувате дека Исус е Месијата, Божјиот Син, и преку вера во Него да имате вистински живот.
***
Daily Church Readings from the Word of God By St. Theophan the Recluse
My Lord and my God! (John 20:28) cried the holy apostle Thomas. Do you feel the strength with which he has grasped the Lord, and how tightly he is holding onto Him? A drowning man grasps the plank on which he hopes to be saved in the same way. We will add that whoever does not have the Lord like this for himself and does not keep himself this way in relation to the Lord, does not yet believe in the Lord as he should. We say: “Savior and Lord,” meaning that He is the Savior of all; but Thomas says: “my Savior and Lord.” He who says: “my Savior,” feels his own salvation proceeding from Him. The feeling of salvation lies adjacent to the feeling of perishing, out of which the Savior pulls whomever He saves. The feeling of perishing, for a man who is life-loving by nature and who knows that he cannot save himself, forces him to seek the Savior. When he finds Him and feels the power of salvation proceeding from Him, he grasps Him tightly and does not want to be torn from Him, though he be deprived for this of life itself. Such a nature of events in the spiritual life of a Christian are not only imagined in the mind but are experienced indeed. Then, both his faith and his union with Christ become firm, like life and death. Only such a person can sincerely cry: Who shall separate me! (cf. Rom. 8:3).
***
"Таинството на допирот на Тома"
Возљубени, Христос воскресна!
Празникот на Воскресението Христово, Пасха, е централен празник на целата црковна година и последен празник на Триoдот и Великиот пост, но и почеток на еден друг период што завршува со великиот празник на Педесетницата. Пасхата ја празнуваме и денес, како и низ целото време на Педесетницата, и секоја недела, којашто е посветена на Воскресението Христово.
Многу настани се случиле на првиот ден од Воскресението Христови, како и во деновите што следеле. Христос се појавил пред Своите ученици, кои биле соодветно подготвени да Го видат Воскреснатиот, и ова јавување придонело на нивното спасение.
На првиот ден, доцна вечерта, Воскреснатиот им се јавил на Своите ученици, а Тома бил отсутен. Следната недела, кога повторно им се јавил на учениците во горната одаја, Тома не отсуствувал. Апостолот сакал да го стави својот прст на раните од клинците, и својата рака на ребрата Христови, за да се увери во Воскресението Христово. Познато е дека клинците од Распетието создале рани на телото Христово, и дека копјето со кое бил прободен направило да потече крв и вода. Апостолот Тома мислел дека доколку ги види и допре крсните рани, ќе биде поуверен во воскресението на неговиот Учител.
Христос, појавувајќи се по осум дни, го повикал апостолот Тома да ги допре раните на Неговото тело. Ова е крајно смирение – осиромашување Христово, Кој прифаќа да биде допрен, и да ги задоволи сите свештени човечки желби само од љубов кон човекот. Затоа во еден црковен тропар се пее: „Радувај се, испитувачу!“ Со други зборови, Христос се радува кога ние ги испитуваме нештата. Штом апостол Тома Го видел Христос и ја чул Неговата покана да Го допре, тој извикал: „Господ мој и Бог мој!“ (сп. Јн. 20,19-29). Ова е негово исповедање на божјата природа Христова, додека Го гледал Воскреснатото Тело Христово.
Јовановото Евангелие не ни кажува дали апостолот Тома го допрел Воскреснатото Тело Христово, а само ја пренесува неговото исповедање.
Но, во црковните песнопенија е напишано дека апостолот Го исповедал Христа откако претходно ги допрел Неговите крсни рани. „Откако Те допре и виде, за Бог Те исповедаше, но не бесплотен, и Човек, но не прост“. Во еден друг тропар пишува дека апостолот Тома „допирајќи ги ребрата, богослови за Воплотениот“. Тој дознал дека Синот Божји пострадал по тело и Го проповедал Воскреснатиот Бог. Така, во православното богословие гледањето и допирањето на Бога се поврзани.
Во еден друг тропар е напишано дека Јован, кој се навали на градите Исусови, оттаму се воздигнал кон длабочините на богословието, додека Тома се удостоил со таинството на божествената икономија преку допир, односно, го познал таинството на Христовото воплотување во кое нѐ воведува. И повторно, во уште еден тропар е напишано дека Тома, допирајќи ги огнените ребра Христови, не бил изгорен од допирот, туку неверието на неговата душа се претворило во благоверие.
Желбата на апостолот Тома да ги види и допре раните на телото Христово не била неверство во денешното значење на тој збор, туку негова желба да се премине од вера преку слушање, во вера преку гледање. Тој не сакал само да слушне од другите ученици дека Христос воскреснал, туку сакал и самиот, со своите сетила, да го види и да се увери во Воскресението. Ова ни покажува дека животот во Црквата е искуство, духовна врска, допирање на Христа.
Црквата не е некаков апстрактен систем, туку севкупен живот. Христос не е идеја, туку Богочовек со воскреснато тело, кое зрачи со божествена светлина, и дека ние можеме да Го допреме. Црквата е Тело Христово, сочинета од Таинствата, изразена преку догмите и свештените канони, остварена во едно одредено црковно општество. Богословието на Црквата е искуствено, тоа е „Таинство на допирот“.
Ние заедничариме со Телото Христово; кога клириците литургисаат, тие Го држат тоа Тело во рацете. Ги целиваме Крстот, свештените мошти на светителите, свештените икони. И кога еден христијанин се моли со духовна сила, тој ја допира вечноста и учествува во Славата Божја.
Возљубени,
Воскреснатиот Христос не е само човек кој некогаш живеел, туку е Богочовек Кој е секогаш со нас. Воскресението Христово не е некој настан од минатото, туку тоа живее во црковниот живот. Ние не сме некои луѓе што теоретски веруваат во Бога, туку сме членови на Неговото воскреснато Тело. Христос нѐ повикува да Го допреме, и ние треба да одговориме на оваа покана. Тоа е „таинството на допирот“, таинството на божественото заедничарење.
За многу години! Христос воскресе!