ВТОРА НЕДЕЛА ОД ВЕЛИКИОТ ПОСТ – НА СВ. ГРИГОРИЈ ПАЛАМА
GOSPEL READING: Mark 2:1-12
Jesus Forgives and Heals a Paralytic
2 And again He entered Capernaum after some days, and it was heard that He was in the house. 2 Immediately many gathered together, so that there was no longer room to receive them, not even near the door. And He preached the word to them. 3 Then they came to Him, bringing a paralytic who was carried by four men. 4 And when they could not come near Him because of the crowd, they uncovered the roof where He was. So when they had broken through, they let down the bed on which the paralytic was lying.
5 When Jesus saw their faith, He said to the paralytic, “Son, your sins are forgiven you.”
6 And some of the scribes were sitting there and reasoning in their hearts, 7 “Why does this Man speak blasphemies like this? Who can forgive sins but God alone?”
8 But immediately, when Jesus perceived in His spirit that they reasoned thus within themselves, He said to them, “Why do you reason about these things in your hearts? 9 Which is easier, to say to the paralytic, ‘Your sins are forgiven you,’ or to say, ‘Arise, take up your bed and walk’? 10 But that you may know that the Son of Man has [b]power on earth to forgive sins”—He said to the paralytic, 11 “I say to you, arise, take up your bed, and go to your house.” 12 Immediately he arose, took up the bed, and went out in the presence of them all, so that all were amazed and glorified God, saying, “We never saw anything like this!”
***
ЕВАНГЕЛСКО ЧЕТИВО: Марко 2, 1-12
Исус исцелува фатен човек
1. По неколку дена, Он пак влезе во Капернаум; и се чу дека е во една куќа. 2. Веднаш се собраа мнозина, така што и пред вратата не можеа да се сместат; а Он им зборуваше. 3. И дојдоа при Него со еден фатен, кого го носеа четворица; 4. па, како не можеа да се приближат до Него од народот, откако го открија и го пробија покривот од куќата, каде што беше Он, ја спуштија постелката, на која лежеше фатениот. 5. А Исус, кога ја виде верата нивна, му рече на фатениот: „Синко, ти се простуваат гревовите твои!” 6. Таму седеа некои од книжниците и си помислија во срцата свои: 7. Што хули Овој на Бога? Кој друг може да простува гревови, освен единиот Бог? 8. Исус веднаш, штом узна со Својот дух, дека тие така мислат во себе, им рече: „Зошто го помислувате тоа во срцата свои? 9. Што е полесно да му кажам на фатениот: ти се простуваат гревовите или да речам: дигни се, земи ја постелката своја и оди? 10. Но за да знаете дека Синот Човечки има власт на земјата да ги простува гревовите” – му рече на фатениот – 11. Тебе ти велам: стани, земи ја постелката своја и оди си дома! 12. И тој стана веднаш, па, штом ја зеде својата постелка, се појави пред сите – така што сите се восхитуваа и Го славеа Бога, велејќи: „Никогаш вакво чудо не сме виделе!”
***
Gospel Message: "My son, your sins are forgiven."
See how tenderly and with what great compassion Jesus spoke to the paralytic, "My son, your sins are forgiven." Seeing him lying there on his pallet paralyzed, he addressed him as "My son." He was indeed speaking to one of His children who was hurting and He brought to him — as He brings to each one of us — the total love and power of God.
Jesus could have said to the paralytic, "Your paralysis be healed." But he did not. Instead He said, "Your sins are forgiven." The trouble with that man was not paralysis but something deeper. Body and soul live so close together that often the sickness of the one affects the other. The torture of sin and guilt was the deeper cause of this man's paralysis. So Jesus removed the primary cause: "My son, your sins are forgiven."
If a person is a bad driver, he will ruin any car — even the best one. The best therapy in such a case is not the constant repairing of the car, but the re-education of the driver. If Jesus had healed only the body of this man, the guilt of unforgiven sin would have found expression in some other physical ailment. This man was paralyzed by guilt and physical paralysis was only an outer manifestation of the inner spiritual paralysis. Sin is the greatest paralysis. It paralyzes man, body and soul. Jesus came to cure this paralysis.
We come to Jesus today paralyzed by the meaninglessness of life, we leave with a sense of purpose: "I have come that you may have life and that you may have it more abundantly." We come to Jesus paralyzed with sin and guilt, we leave pardoned and forgiven. We come to Jesus paralyzed by anxiety and fear. We leave with peace — "the peace of God that passes all understanding." We come to Jesus paralyzed by our weaknesses; we leave with power. "I can do all things through Christ who strengthens me," said St. Paul. We come to Jesus paralyzed by a feeling of loneliness, we leave having found a Friend who loves and cares. We come to Jesus paralyzed by discouragement, we leave with hope — a hope that is rooted in God who so loved the world that He "spared not His own Son, but delivered him up for us all." We come to Jesus paralyzed by skepticism and doubt, we leave having found the Truth. "I am the Way, the Truth, and the Life; no man comes to the Father but by me," said Jesus. We come to Jesus paralyzed by sadness, we leave with joy. "These things have I spoken unto you that my joy might remain in you and that your joy might be full." We come to Jesus paralyzed by the fear of death, we leave with the assurance of life everlasting.
*Source: Excerpt from the book: Gems from the Sunday Gospels, by Father Anthony M. Coniaris
***
Евангелска порака: „Синко, ти се простуваат гревовите твои“.
Гледате ли колку грижливо и со каква голема милост Исус му зборува на фатениот: „Синко, ти се простуваат гревовите твои“. Гледајќи го како лежи фатен на својата постелка, Он му се обраќа со – „синко“. Се разбира, Он му зборува на едно од Неговите чеда, кое страдаше и беше донесено пред Него, како што Он на секого од нас ни ја дарува – сета љубов и сила Божја.
Исус можеше да му рече на фатениот: „Нека се излечи фатеноста твоја“. Но, Он не рече така. Наместо тоа, Он рече: „Ти се простуваат гревовите твои“. Проблемот со тој човек не беше само фатеноста (парализата), туку нешто подлабоко. Телото и душата живеат заедно толку блиску, такашто често болеста на едно од нив го погодува другото. Измачувањето на гревот и вината беа подлабоката причина за фатеноста на овој човек. Така, Исус ја отстрани првенствената причина: „Синко, ти се простуваат гревовите твои“.
Ако некој човек е лош возач, тој ќе ја искрши колата – дури и најдобрата. Најдобриот лек во таков случај не е – постојаното поправање на колата, туку превоспитување на возачот. Ако Исус го излечеше само телото на тој човек, вината од непростениот грев ќе најдеше израз во некоја друга телесна болест. Тој човек беше фатен од вина и телесната парализа беше само надворешена појава на внатрешната духовна парализа. Гревот е најолемата парализа. Тој го парализира човекот, неговото тело и неговата душа. Исус дојде да ја излечи таа парализа.
Денес доаѓаме кај Исуса парализирани од бессмисленоста на животот, си одиме со смисла и цел: „Јас дојдов за да имате живот и да имате повеќе изобилие“. Доаѓаме при Исуса парализирани со грев и вина, а си одиме ослободени и простени. Доаѓаме при Исуса парализирани од грижа и страв. Си одиме со мир – „мир од Бога, што надминува секакво разбирање“. Доаѓаме при Исуса парализирани од нашите слабости, си одиме закрепнати. „ Се можам преку Исуса Христа, Кој ме крепи“, вели светиот апостол Павле. Доаѓаме при Исуса со чувство на осаменост, со одиме наоѓајќи Пријател, Кој љуби и се грижи. Доаѓаме при Исуса парализирани од обесхрабреност, си одиме со надеж – надеж вкоренета во Бога, Кој толку го возљуби светот, што „не Го поштеди ни Својот Син, но Го испрати за сите нас“. Доаѓаме при Исуса со двоумење и неверување, си одиме наоѓајќи ја Вистината. „Јас сум Патот, Вистината и Животот; никој не доаѓа при Отецот, освен преку Мене“, рече Исус. Доаѓаме при Исуса, парализирани од тага, си одиме со радост. „Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна“. Доаѓаме при Исуса парализирани поради страв од смрт, си одиме со убеденост за живот вечен.
Помакедончил,
Протоереј-ставрофор Бранко Постоловски
*Извор: „Бисери од неделните и празничните Евангелија“, од отец Антони Кониарис